آیه 29 سوره قمر

فَنادَوْا صاحِبَهُمْ فَتَعاطى‌ فَعَقَرَ «29»

فَنادَوْا صاحِبَهُمْ‌: پس خواندند قوم ثمود يار خود را براى پى كردن ناقه، فَتَعاطى‌ فَعَقَرَ: پس بگرفت شمشير خود را و بر سر راه ناقه در كمين نشست، پس پى كرد ناقه را.

سبب پى كردن ناقه، دو زن بودند يكى صدوقه، او را به وصال خود وعده داده بود؛ و ديگر عثير، دختر خود را نامزد قدار نمود، و هر دو به رهگذر ناقه در كمين. چون ناقه از آب برگشت اول به مصدع رسيد، او تيرى بيفكند و پاهاى ناقه را بهم دوخت و قدار از كمينگاه درآمد و به شمشير او را پى كرد، و چون از پاى درآمد جمع شدند او را پاره پاره كردند و ميان مردم تقسيم نمودند. و بچه او به كوه برآمده سه بار صدا و بانگ زد و از آنجا ناپديد شد. نزد بعضى او هم كشته شد. خطاب شد به حضرت صالح: بگو عذاب را بر ايشان نازل فرمايم تا سه روز اگر توبه نمودند قبول نمايم و الّا عذاب نازل شود.

جلد 12 - صفحه 383

وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ «22» كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ «23» فَقالُوا أَ بَشَراً مِنَّا واحِداً نَتَّبِعُهُ إِنَّا إِذاً لَفِي ضَلالٍ وَ سُعُرٍ «24» أَ أُلْقِيَ الذِّكْرُ عَلَيْهِ مِنْ بَيْنِنا بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ «25» سَيَعْلَمُونَ غَداً مَنِ الْكَذَّابُ الْأَشِرُ «26»

إِنَّا مُرْسِلُوا النَّاقَةِ فِتْنَةً لَهُمْ فَارْتَقِبْهُمْ وَ اصْطَبِرْ «27» وَ نَبِّئْهُمْ أَنَّ الْماءَ قِسْمَةٌ بَيْنَهُمْ كُلُّ شِرْبٍ مُحْتَضَرٌ «28» فَنادَوْا صاحِبَهُمْ فَتَعاطى‌ فَعَقَرَ «29» فَكَيْفَ كانَ عَذابِي وَ نُذُرِ (30) إِنَّا أَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ صَيْحَةً واحِدَةً فَكانُوا كَهَشِيمِ الْمُحْتَظِرِ (31)

جلد 5 صفحه 103

ترجمه‌

و بتحقيق آسان نموديم قرآن را براى پند گرفتن پس آيا پند گيرنده‌ئى هست‌

تكذيب كردند قوم ثمود بيم‌دهندگان را

پس گفتند آيا انسانى را كه از جنس ما و منفرد است پيروى كنيم همانا ما در اين وقت در گمراهى و عذابهاى گوناگونيم‌

آيا القاء شده بر او وحى آسمانى از ميان ما بلكه او است بسيار دروغگوى خودپسند و متكبّر

زود باشد كه بدانند فردا كيست بسيار دروغگوى خودپسند و متكبّر

همانا ما فرستندگانيم ناقه را آزمايش براى آنها پس مراقب آنها باش و صبر كن‌

و آگاه كن آنها را كه آب قسمت شده است ميانشان هر قسمتى حاضر شده بنوبت‌

پس خواندند يارشان را پس مرتكب كشتار شد و پى كرد

پس چگونه بود عذاب من و بيم دادنم‌

همانا ما فرستاديم بر آنها يك صوت مهيب را پس بودند مانند گياه خشك فراهم آورده انباردار.

تفسير

خداوند متعال اين آيه شريفه را بعد از نقل قصص تكرار فرموده براى تأكيد معنى و تثبيت آن و مزيد تأثير و تقرير در اذهان شنوندگان و بنظر حقير چنانچه در اوائل كتاب اشاره بآن شد تكرار از لوازم وعظ و خطابه است و احتياج بنكته ندارد و بعضى از مفسّرين آنرا اشاره بجهاتيكه براى تسهيل قرآن در بيان مفاد اين آيه در ضمن آيات سابقه ذكر شد گرفته‌اند از قبيل تبيين احكام و تقرير معارف و توضيح مواعظ و تسهيل براهين و تعبير از وقايع بعبارات متعدّده و بيان آنها بأمثله مختلفه كه هر جهتى اقتضاء تكرارى دارد و متذكر فرموده كفار مكّه را بتكذيب قوم ثمود حضرت صالح را كه يكى از منذرين بانذار الهى و پيغمبران خدا بود كه تكذيب يكى از آنها باعتبار وحدت قول و دعوت همه بتوحيد در حكم تكذيب همه ميباشد و دليل آنها از غايت جهل و نادانى بر مدّعاى خودشان كه نفى رسالت آن حضرت بود اين بود كه يك نفر بشر كه از جنس ما است و مانند ما ميخورد و ميآشامد و در كوچه و بازار راه ميرود و اتباع و انصارى ندارد چگونه ممكن است بمقام نبوّت برسد و از طرف خداوند بر خلق مبعوث‌

جلد 5 صفحه 104

گردد و ما مجبور باطاعت و تبعيّت از قول و فعل او باشيم اگر چنين باشد ما در گمراهى و خطا و شدّت و عذاب و التهاب از ناملائمات زيادى واقع خواهيم شد يا چون حضرت صالح بآنها فرموده بود در صورت مخالفت دستورات من در آتشهاى سوزانى واقع خواهيد شد آنها معارضه بمثل نمودند و گفتند در صورت متابعت در آتشها و التهاباتيم چون اصل سعر بمعناى التهاب است يا تعجب نمودند كه چگونه ميشود ما از ترك متابعت او در آتشهاى سوزانى باشيم و باز تعجب نمودند كه وحى الهى يا كتاب آسمانى نازل شود بر يك نفر عادى از بين جماعتى كه از يك قبيله هستند و با يكديگر زندگى ميكنند و اخيرا تصريح كردند كه او كذّاب است و براى خودخواهى و رياست و تكبّر نمودن بر ما اين ادّعا را نموده لذا خداوند فرموده فرداى قيامت معلومشان ميشود كه كذاب أشر كيست يا حضرت صالح بدستور الهى بآنها فرموده چون ستعلمون بصيغه خطاب نيز قرائت شده است بنابر حكايت قول آن حضرت يا التفات از غيبت بخطاب در كلام خدا در هر حال بتفصيلى كه در سوره اعراف گذشت خداوند ناقه‌اى را براى امتحان آنها از كوه بيرون آورد و بحضرت صالح دستور فرمود كه مراقب سلوك آنها با ناقه و منتظر امر الهى در باره آنها باشد و بر آزار و ايذاء آنان صبر فرمايد و بآنها خبر دهد كه خداوند مقرّر فرموده كه آب رودخانه بين آنها و ناقه قسمت شود يك روز حق آنها و يكروز حق ناقه باشد و سهم هر كدام محفوظ و حاضر و آماده براى صاحبش بنوبه خود بماند پس آنها يار و مصاحب خودشان قدار بن سالف را خواندند و او را وادار بقتل ناقه كردند و او با دو ضرب شمشير آن حيوان را كشت و پى كرد و شايد بملاحظه وادار شدن او بقتل يا با دو ضرب واقع شدن آن باشد كه خداوند فرموده فتعاطى فعقر چون تعاطى تناول شى‌ء بتكلّف است پس خداوند بيك فرياد جبرئيل گوشهاى آنها را پاره و دلهاشان را متلاشى فرمود و همه در يك چشم بهم زدن مردند و بدنهاشان خشك و خرد شد مانند گياه خشك كه صاحب محوّطه‌ئى از چوب و نى براى علوفه گوسفندان خود جمع نموده و زير دست و پاى آنها در زمستان ريز ريز شده و محتظر بفتح نيز قرائت شده و بنابراين ظاهرا مراد گياه يا نى و سر شاخه خرد

جلد 5 صفحه 105

خشكى است كه براى احتظار جمع شده مانند آنكه بآجرى كه براى بناء خانه جمع شده ميگويند آجر بناء و حظيره بر چنين محوّطه اطلاق ميشود و حظيرة القدس از القاب بهشت است.

فَنادَوا صاحِبَهُم‌ فَتَعاطي‌ فَعَقَرَ «29»

جلد 16 - صفحه 360

‌پس‌ خواندند صاحب‌ ‌خود‌ ‌را‌ ‌که‌ قدار ‌بن‌ سلاف‌ ‌باشد‌ ‌پس‌ حربه ‌خود‌ ‌را‌ برداشت‌ ‌پس‌ ناقه‌ ‌را‌ پي‌ كرد.

فَنادَوا صاحِبَهُم‌ ‌که‌ شريرترين‌ ثمود ‌بود‌ و جزء ‌آن‌ هفت‌ نفر ‌بود‌ ‌در‌ اصحاب‌ تابوت‌. هابيل‌، نمرود، شداد، قدار، فرعون‌، هامان‌، سامري‌.

فَتَعاطي‌ ‌يعني‌ اقدام‌ كرد و ‌در‌ كمين‌ ناقه‌ ‌بود‌ اول‌ فصيل‌ ‌آن‌ ‌را‌ كشت‌ سپس‌ ناقه‌ ‌را‌ پي‌ كرد.

فَعَقَرَ ‌در‌ اخبار داريم‌ سه‌ نفر ‌از‌ خاندان‌ رسالت‌ ياد ‌از‌ ناقه صالح‌ كردند صدّيقه طاهره‌

(‌ما ‌کان‌ ناقه‌ صالح‌ و فصيلها بالفضل‌ عند اللّه‌ الا دوني‌)

سيد الشهداء ‌در‌ شهادت‌ طفل‌ شيرخوار

(رب‌ ‌لا‌ ‌يکون‌ اهون‌ اليك‌ ‌من‌ فصيل‌)

حضرت‌ هادي‌ (ع‌) روزي‌ ‌که‌ متوكل‌ ‌آن‌ حضرت‌ ‌را‌ ‌در‌ ركاب‌ ‌خود‌ پياده‌ برد ‌تا‌ قصر ‌که‌ فرمود: انگشت‌هاي‌ ‌من‌ افضل‌ ‌است‌ ‌از‌ ناقه صالح‌ و ‌پس‌ ‌از‌ سه‌ روز متوكّل‌ ‌را‌ كشتند، چنانچه‌ ثمود ‌را‌ ‌هم‌ سه‌ روز مهلت‌ دادند ‌که‌ مي‌فرمايد: تَمَتَّعُوا فِي‌ دارِكُم‌ ثَلاثَةَ أَيّام‌ٍ هود آيه 68.

(آیه 29)- به هر حال این قوم سرکش و خود خواه و لجوج تصمیم گرفتند «ناقه» را از پای درآورند، در حالی که «صالح» به آنها اخطار کرده بود که اگر آزاری به ناقه برسانند در فاصله کوتاهی عذاب دامانشان را خواهد گرفت «اما آنها (بدون اعتنا به این امر) یکی از یاران خود را صدا زدند، و او به سراغ این کار آمد، (و ناقه را) پی کرد» (فَنادَوْا صاحِبَهُمْ فَتَعاطی فَعَقَرَ).